Pra Tych, Chto Nie Viartajecca
Павуціны крыжуюць дарогі
У цішыні зачыняюцца дзверы
А мы робім нясмелыя крокі
Ды стучымся ў бясконцасці дзверы
Там дзе скончыцца час
Там сустрэнецца лёс
Што пранзае нам сэрцы
Дзідай наскрозь
Як ўбачыш мяне-руку цягні
Я чакаю, дзе дрэвы плятуць карані
Ноччу ў нябёсах лунае цень
Ды не мог я з’явіцца, пакуль ззяе дзень
Калі уначы я з’яўлюся – крычы
Мы сустрэнемся там
Дзе пяюць крумкачы
Твае крылы-маё захапленне
Твае рукі гаяць мае раны
Твае імя – шэпт летуценны
Там дзе ў неба ірвуцца курганы
Мы ідзем да зямлі
Косці між каранёў
Сэрца птушкай ірвецца, ірвецца дамоў
Але жа навокал цішыня ды спакой
Я чакаю, дзе кроў апынулася ракой
Ужо палюе над стрэхамі восень
За апошняй кропляй цяпла
Нехта ліст да цябе прыносіць
Быццам у сэрца трапляе страла
Заглынулася хмарамі сонца
Мы засталіся косткамі ў полі.
Не вяртаецца твой абаронца
Той што зброяй шукаў сваю волю